De binnenkant van een Australisch ziekenhuis

Voor iemand die nooit ziek is, moet ik toegeven een aardige medicijnkit bij me te hebben. Paracetamol voor eventuele pijntjes, zuigtabletten voor een eventueel opkomende keelontsteking, jodium voor eventueel ontstoken wondjes, sporttape voor blaren, immodium tegen uitdroging, pleisters en nog wat andere kleine dingetjes.

Nog geen week in Sydney en ik zou zweren dat ik een oorontsteking had, maar goed dat gaat van zelf wel over dus met wat paracetemol en zuigtabletten vrolijk door gehobbeld. Tot ik na bijna 2 weken toch maar besloot naar een dokter te gaan omdat mn oor toch wel echt pijn begon te doen... en jah hoor, oorontsteking! Maar met een flinke dosis antibiotica en wat oordruppels kon ik er weer tegen aan. De medicijnkit nam vanaf toen weer een beetje meer plek in mijn tas in beslag door de twee verschillende flesjes oordruppels. Na een paar dagen was de pijn in mijn oor zo goed als weg dus kon ik weer vrolijk verder :)

Totdat ik twee weken later een heuse migraine aanval kreeg, heel fijn aangezien ik nooit migraine heb en zelfs bijna nooit hoofdpijn, maar goed een dosis paracetamol verder en een dagje heerlijk in de schaduw slapen werd de hoofdpijn een stuk minder en 2 dagen later was ik alweer op weg naar mijn cowboy avontuur :)

Maar na een weekje cowboy spelen moest ik zo ongeveer elke 5 minuten naar de wc en kon ik niets anders bedenken dan blaasontsteking, alhoewel ik geen idee had hoe dat moest voelen... Twee dagen later toch maar een apotheek opgezocht en jah hoor, zij dachten het zelfde als ik, blaasontsteking. Dus maar aan een overheerlijk drankje in de hoop dat het wel weer over zou gaan... Niet dus! Ander halve dag later stond ik kapot gaand van de pijn bij de Emergency van Tamworth Hospital, waar ze me, na een dosis morfine (die niet werkte) maar besloten op te nemen.

Daar lig je dan, midden in de nacht, rillend van de kou op een hard matrasje, te wachten tot een van de artsen terug komt met de uitslag van bloed en urine testen terwijl de morfine nog steeds niet doet wat het moet doen. Ik moet toegeven, op dat moment vond ik mezelf behoorlijk zielig! Geen idee hoeveel uur later (voor mn gevoel duurde het heeeeel lang!) werd ik naar de zaal gebracht zodat ik eindelijk kon proberen te slapen. De volgende ochtend was ik al vroeg wakker aangezien de dokters hun ronde doen tussen 7.00 en 8.00 uur! Ze wisten nog niet precies wat het was maar het leek erg op een kitney infection. Op naar de echo, die inderdaad uitwees dat ik zowel een blaas als nier ontsteking had. Oplossing...? Nier eruit halen, of afwachten en hopen dat de antibiotica aanslaat... Dat laatste leek me een beter idee met als gevolg dat de arts zijn schouders ophaalde met de woorden ‘ it’s your body, so if you wanna take the risk that the pain is ganna be worse...’ Nou, ja dat risico wilde ik wel nemen, door de ene na de andere morfine shot die ik kreeg toegediend voelde ik toch vrij weinig en om nou met een nier minder terug naar Nederland te moeten zag ik ook niet echt zitten!

Gelukkig sloeg de antibiotica aan, zorgde de morfine dat ik zo goed als pijnvrij was, kreeg ik een aantal hilarische telefoontjes vanuit Nederland en was ik bovendien een ware attractie voor alle artsen en verplegers die maar wat graag even kwamen kijken bij ‘that crazy little dutch girl’. (En ik maar luisteren naar grapjes over slapen in auto’s...) Aandacht genoeg dus! Bovendien lag ik op de kamer met 3 gezellige mensen en stond zaal 18 al snel bekend als de zaal waar te veel herrie en gelach vandaan kwam :-D Daar waar ik me de eerste nacht nog zielig vond begon ik het nu aardig naar mn zin te krijgen, 3 keer per dag warm eten (en nog best lekker ook!), slapen wanneer ik maar wilde (en de zusters die elke ochtend mn bedje opmaakte met schone lakens), de ene na de andere verpleger die kwam vertellen welke mooie plekjes in Australië ik allemaal nog moest bezoeken (nu een hele kaart voor aantekeningen) en dat allemaal geheel gratis! Aangezien Nederland een overeenkomst met Australië heeft zodat je als Nederlander in Australische ziekenhuizen wordt behandeld als een Aussie en andersom, zonder dat er een rekening wordt opgemaakt :)
Best top geregeld in zo’n ziekenhuisje ergens in the middle of nowwhere, al kan ik niet ontkennen dat ik best opgelucht was toen de dokter vrijdag ochtend kwam vertellen dat ik in de loop van de dag naar huis mocht (na 3 nachten!). Met een overdosis aan pillen stond ik die middag weer heerlijk in de openlucht! Weer een aanvulling op mn medicijnkit...

Snowboarden in Dubai, Check
Kamperen in de Blue Mountains, Check
Jillaroo school, Check
Ziekenhuis bezoekje, Check
Kerstmis op Fiji, Almost Check! :-D

Nu maar hopen dat ik genoeg rare dingen heb gehad voor de rest van het jaar en eindelijk een paar maandjes zonder dokter, ziekenhuis en apotheek bezoekjes...